Sentiment

Gister kwam er een dame aan de deur. Of ze even binnen mocht kijken. Een bezichtiging van ons huidige huis uit onverwachte hoek. Maar natuurlijk, kom binnen. Het huis moet toch verkocht worden.

Ze was heel erg gecharmeerd van ons huisje. Alles vond ze leuk: de omgeving, de rozen, de kamer van Isin, perfect! Ze kwam uit Engeland en zocht een huisje voor haarzelf. Natuurlijk doen wij ons best om zoveel mogelijk leuke dingen over ons huisje te vertellen aan mensen die komen kijken, wat helemaal niet moeilijk is, want het ís nou eenmaal een heerlijk huisje op een fantastische plek.

Auw
Maar toen ze weg was, kwam de klap. Het idee dat we serieus ons huis wel eens zouden kunnen verkopen, kwam harder aan dan we ooit hadden kunnen denken. Het deed pijn. Het gaf een naar gevoel in de buik. En een nat gevoel in de ogen.

Maar... jullie willen toch verhuizen?
Natuurlijk willen we verhuizen. Maar eigenlijk niet verder dan een meter of 100 van ons huidige huisje vandaan. Dat was ook in beginsel de opzet, om hier iets vlak om de hoek te kopen. En dat hebben we geprobeerd. Uren en uren hebben we gezocht naar huizen, bouwvallen, panden en appartementen die we konden betalen, op konden knappen of konden delen met iemand anders. Maar helaas, het lukte niet. De huizen hier zijn echt te duur. Zelfs een bouwval die compleet gesloopt en weer opgebouwd moet worden, is niet te financiëren door een modaal verdienend stel, zo bleek.

Eh... en dus?
En dus. Dus kochten we een huis in Oog in Al. En iedereen blijft maar roepen wat een prachtige wijk dat is. En gelijk hebben ze. De huizen zijn mooi om te zien. De straten zijn ook niet lelijk. Maar het is niet de plek waar we nu wonen. En dat zal het nooit worden ook.
Wat hier dan zo fijn is? Het park, om te beginnen, met die prachtige bomen. En die ene boom waar de elfjes in wonen, waar Isin en Nim altijd even in het gat moeten kijken of ze ze nog zien. De hoek van de Sterrenwacht aan het water. De grote paddestoelen achter de Sterrenwacht, waar trolletjes op zitten in de nacht. Het loopje over de Maliebaan. De gekke hoekjes in de straten. De doorsteekjes door het museum, die niemand kent. De stiekeme binnentuinen waar je heel alleen doorheen kunt lopen omdat ze zo verborgen zijn. De verschillende huisjes aan de gracht. De werven. De kleine rare deurtjes, waar volgens de kindertjes kabouters achter wonen (en waar paps en mams graag aan meespelen). De randjes waarover Isin en Nim balanceren, de kleine, schreve, gebroken trapjes waar ze op zitten. Het speeltuintje om de hoek. Het beeld van Jan van Nassau, en zijn vriendje om de hoek - Francois Villon - die we altijd even goedemiddag bonjouren. De rozen boven ons huis. De buurman, die ze ongevraagd knipt. Onze buurvrouw, eerste filosofielerares van Nederland, de andere buurvrouw, die de halve wereld afreist omdat ze alles wil zien, proeven, voelen en beleven. En natuurlijk de peuterschool, op de oude binnenplaats achter de Springweg en de Agatha Snellenschool, waar Isin strakjes naartoe gaat, en later Nima en Neas ook. Dat is er allemaal zo fijn. En nog veel, véél meer.

Maar jullie stellen je wel een beetje aan, toch...
Dat zeggen wel meer mensen. Logisch, want inleven in andermans gevoelens is het moeilijkste dat er bestaat. Als het al niet onmogelijk is. Maar hoe kunnen we nou eens uitleggen wat deze plek voor ons betekent? Misschien is het goed om te beginnen met het feit dat we hier samen een heel mooi leven hebben opgebouwd. Met z'n tweeën. En dat we hier drie kindjes op de wereld hebben gezet. Op deze plek, in dit huisje. Dat geeft een enorme energie aan deze plek. En om in vergelijkingen te vervallen... Ken je het gevoel dat je na een flinke verkoudheid weer kunt ademhalen door je neus? Dat gevoel hebben we elke dag weer als we beseffen dat we hier wonen. Ken je die heimwee nog van vroeger, als je een week op kamp moest, maar niets liever wilde dan naar huis gaan? Dat je lag te huilen in de nacht? Zo voelt het als er een potentiële koper voor onze deur staat. Stel je eens voor dat iemand je een arm afhakte. Of dat je met je hoofd onder water wordt gehouden en je al je zuurstof op hebt gebruikt. Dat is een bescheiden beschrijving van waar we doorheen gaan.

Alleen... jullie hebben zelf dat huis gekocht
Ja. Klopt. En een mooi huis wordt het ook wel. Maar er komt nog wel meer bij kijken dan een mooi huis hebben. De stress eromheen. Het missen van ons huidige plekje. En het was ook nodig, want op 70 m2 leven met vijf mensen, dat is echt heel lastig. Vroeger... ja, toen ging dat wel. Of ook niet. Maar wij vinden het moeilijk. En we willen graag een paar meter extra zodat we elkaar niet continu voor de voeten lopen. Dus kochten we een groter huis. Maar dat was pas nadat we daadwerkelijk álles hadden geprobeerd om hier te kunnen blijven, tot een inzamelingsactie aan toe (waar je wonderbaarlijk veel boze gezichten om krijgt... Nederland is wat inconsequent wat geld uitgeven betreft, maar dat is een ander verhaal).

Kortweg
We moeten verhuizen. En we gaan de ruimte heel erg op prijs stellen. Maar onze straat, die we met heel erg veel pijn in het hart gaan verlaten, gaan we missen. Want dit is thuis. En dat zal het altijd blijven.