Verhuisd

Inmiddels zijn we verhuisd. Vraag niet hoe, maar we zijn het. Het was nogal een klus. Iedere keer als Hanneke met de auto richting klushuis ging, reden er ook een x-aantal kratten mee met troep. Maar dat was lang niet alles...

Het huis aan de Magdalenastraat moest toch een keer leeg. Voor juni, welteverstaan. Dus in de week ernaartoe ruimden we een avond en een dag in om te verhuizen. We hebben ons het ongans gesjouwd, met z'n tweetjes en twee auto's. En heel heel heel veel klapkratjes van de AH. Toen de dag voorbij was, hadden we de basics aan de Haydnlaan. Bedden, toiletspullen, pannen en servies. Leven was dus mogelijk. En dat deden we dan ook meteen. Voor Isin en Nim schroefden we hun bedjes in elkaar, Neas maakte meteen de overstap van wiegje naar ledikant.

Maar er was meer
Maar er was meer... de zolder was nog niet leeg, de eerste verdieping leek op een achtergelaten slagveld en over de woonkamer en keuken zullen we het helemaal maar niet hebben. Dus gingen we zaterdag terug, weer samen, om de laatste dingen te halen. We pakten in, en pakten in, en pakten nog meer in, en reden heen en weer. En toen was het nog niet klaar. Dus zondag gingen we nóg een keer. Zonder fut, energie of wat dan ook - dat heb je als je overdag heel hard werkt en 's nachts nauwelijks kunt slapen vanwege het liefste babietje ter wereld - en we ruimden de boel uiteindelijk toch leeg.

Zwaar
En dat valt, hoewel je toch heel druk met verhuizen bent, zwaar. De laatste keer je huisje zien, leeg, kaal, en dan de deur achter je dichttrekken. We waren er stil van. En dat zijn we nu nog steeds. Tenminste... ik (Hanneke) schijn het er doorgaans het moeilijkst van allemaal mee te hebben. Natuurlijk is dit een mooi huis, maar het blijft op de verkeerde plek staan. En ja, daar worden een hoop tranen om gelaten. Hoe hard iedereen ook roept 'dat het wel went'. Is dat eigenlijk niet het stompzinnigste wat er is? Dat je vergeet hoe mooi iets kan zijn, doordat iets minder moois 'wel went'?

En verder
Het is kamperen in eigen huis. Het is niet anders. Niet zo van deze tijd. Soms erg lastig: "papa, auuuwwww voet!" "Ach meisje, heb je een splinter in je voetjes?" "Ja *sjimp* Auw trap kapot". Maar goed. We kunnen er wonen. En we hebben in de huiskamer meer ruimte. En het ziet er best aardig uit, op de zolder en de badkamer na. Maar ja. Het went vast wel.