We zijn inmiddels een maandje verder. Veel valt er niet te melden. We hebben her en der een lijstje opgehangen en de wc en badkamer voorzien van een laagje wit. Maar echt klussen... dat doen we niet.
Klussen met kindjes gaat heel moeilijk. Een schilderijtje ophangen kost je zo drie weken. Dat is nou eenmaal zo. Klussen zonder geld gaat ook moeilijk. En na klus- en verhuispraktijken zijn we wel een beetje door de reserves heen. Jammer, aangezien er nog een heleboel wacht om op geknapt te worden... maar dat gaat dus allemaal op de lange baan.
Dus doen we een poging tot wonen. En tot wennen. En tot het overleven van de nachten. We zetten alle voordelen van het huis op een rij: ruime woonkamer, mooie afwerking, geen tocht, alles op de plek waar we het willen hebben, kinderwagen in de gang ipv in de huiskamer, we kunnen best een poosje doorgaan. Voor al die dingen zijn we ook wel dankbaar, zeker op regenachtige dagen.
Maar wennen. Nee, dat nog steeds niet. Af en toe kijken we even weemoedig op Funda. Naar huizen die wel op de goede plek staan. Stom, zelfkwelling. Maar je moet altijd iets te wensen hebben.
vrijdag 15 juli 2011
dinsdag 14 juni 2011
Verhuisd
Inmiddels zijn we verhuisd. Vraag niet hoe, maar we zijn het. Het was nogal een klus. Iedere keer als Hanneke met de auto richting klushuis ging, reden er ook een x-aantal kratten mee met troep. Maar dat was lang niet alles...
Het huis aan de Magdalenastraat moest toch een keer leeg. Voor juni, welteverstaan. Dus in de week ernaartoe ruimden we een avond en een dag in om te verhuizen. We hebben ons het ongans gesjouwd, met z'n tweetjes en twee auto's. En heel heel heel veel klapkratjes van de AH. Toen de dag voorbij was, hadden we de basics aan de Haydnlaan. Bedden, toiletspullen, pannen en servies. Leven was dus mogelijk. En dat deden we dan ook meteen. Voor Isin en Nim schroefden we hun bedjes in elkaar, Neas maakte meteen de overstap van wiegje naar ledikant.
Maar er was meer
Maar er was meer... de zolder was nog niet leeg, de eerste verdieping leek op een achtergelaten slagveld en over de woonkamer en keuken zullen we het helemaal maar niet hebben. Dus gingen we zaterdag terug, weer samen, om de laatste dingen te halen. We pakten in, en pakten in, en pakten nog meer in, en reden heen en weer. En toen was het nog niet klaar. Dus zondag gingen we nóg een keer. Zonder fut, energie of wat dan ook - dat heb je als je overdag heel hard werkt en 's nachts nauwelijks kunt slapen vanwege het liefste babietje ter wereld - en we ruimden de boel uiteindelijk toch leeg.
Zwaar
En dat valt, hoewel je toch heel druk met verhuizen bent, zwaar. De laatste keer je huisje zien, leeg, kaal, en dan de deur achter je dichttrekken. We waren er stil van. En dat zijn we nu nog steeds. Tenminste... ik (Hanneke) schijn het er doorgaans het moeilijkst van allemaal mee te hebben. Natuurlijk is dit een mooi huis, maar het blijft op de verkeerde plek staan. En ja, daar worden een hoop tranen om gelaten. Hoe hard iedereen ook roept 'dat het wel went'. Is dat eigenlijk niet het stompzinnigste wat er is? Dat je vergeet hoe mooi iets kan zijn, doordat iets minder moois 'wel went'?
En verder
Het is kamperen in eigen huis. Het is niet anders. Niet zo van deze tijd. Soms erg lastig: "papa, auuuwwww voet!" "Ach meisje, heb je een splinter in je voetjes?" "Ja *sjimp* Auw trap kapot". Maar goed. We kunnen er wonen. En we hebben in de huiskamer meer ruimte. En het ziet er best aardig uit, op de zolder en de badkamer na. Maar ja. Het went vast wel.
Het huis aan de Magdalenastraat moest toch een keer leeg. Voor juni, welteverstaan. Dus in de week ernaartoe ruimden we een avond en een dag in om te verhuizen. We hebben ons het ongans gesjouwd, met z'n tweetjes en twee auto's. En heel heel heel veel klapkratjes van de AH. Toen de dag voorbij was, hadden we de basics aan de Haydnlaan. Bedden, toiletspullen, pannen en servies. Leven was dus mogelijk. En dat deden we dan ook meteen. Voor Isin en Nim schroefden we hun bedjes in elkaar, Neas maakte meteen de overstap van wiegje naar ledikant.
Maar er was meer
Maar er was meer... de zolder was nog niet leeg, de eerste verdieping leek op een achtergelaten slagveld en over de woonkamer en keuken zullen we het helemaal maar niet hebben. Dus gingen we zaterdag terug, weer samen, om de laatste dingen te halen. We pakten in, en pakten in, en pakten nog meer in, en reden heen en weer. En toen was het nog niet klaar. Dus zondag gingen we nóg een keer. Zonder fut, energie of wat dan ook - dat heb je als je overdag heel hard werkt en 's nachts nauwelijks kunt slapen vanwege het liefste babietje ter wereld - en we ruimden de boel uiteindelijk toch leeg.
Zwaar
En dat valt, hoewel je toch heel druk met verhuizen bent, zwaar. De laatste keer je huisje zien, leeg, kaal, en dan de deur achter je dichttrekken. We waren er stil van. En dat zijn we nu nog steeds. Tenminste... ik (Hanneke) schijn het er doorgaans het moeilijkst van allemaal mee te hebben. Natuurlijk is dit een mooi huis, maar het blijft op de verkeerde plek staan. En ja, daar worden een hoop tranen om gelaten. Hoe hard iedereen ook roept 'dat het wel went'. Is dat eigenlijk niet het stompzinnigste wat er is? Dat je vergeet hoe mooi iets kan zijn, doordat iets minder moois 'wel went'?
En verder
Het is kamperen in eigen huis. Het is niet anders. Niet zo van deze tijd. Soms erg lastig: "papa, auuuwwww voet!" "Ach meisje, heb je een splinter in je voetjes?" "Ja *sjimp* Auw trap kapot". Maar goed. We kunnen er wonen. En we hebben in de huiskamer meer ruimte. En het ziet er best aardig uit, op de zolder en de badkamer na. Maar ja. Het went vast wel.
maandag 9 mei 2011
zondag 1 mei 2011
de eerste verdieping
Eerste verdieping stucwerk:
Eerste verdieping kast met deuren op de kamer die waarschijnlijk niet onze kamer wordt (voorlopig) :-\
En het bad:
Eerste verdieping kast met deuren op de kamer die waarschijnlijk niet onze kamer wordt (voorlopig) :-\
En het bad:
maandag 18 april 2011
Sentiment
Gister kwam er een dame aan de deur. Of ze even binnen mocht kijken. Een bezichtiging van ons huidige huis uit onverwachte hoek. Maar natuurlijk, kom binnen. Het huis moet toch verkocht worden.
Ze was heel erg gecharmeerd van ons huisje. Alles vond ze leuk: de omgeving, de rozen, de kamer van Isin, perfect! Ze kwam uit Engeland en zocht een huisje voor haarzelf. Natuurlijk doen wij ons best om zoveel mogelijk leuke dingen over ons huisje te vertellen aan mensen die komen kijken, wat helemaal niet moeilijk is, want het ís nou eenmaal een heerlijk huisje op een fantastische plek.
Auw
Maar toen ze weg was, kwam de klap. Het idee dat we serieus ons huis wel eens zouden kunnen verkopen, kwam harder aan dan we ooit hadden kunnen denken. Het deed pijn. Het gaf een naar gevoel in de buik. En een nat gevoel in de ogen.
Maar... jullie willen toch verhuizen?
Natuurlijk willen we verhuizen. Maar eigenlijk niet verder dan een meter of 100 van ons huidige huisje vandaan. Dat was ook in beginsel de opzet, om hier iets vlak om de hoek te kopen. En dat hebben we geprobeerd. Uren en uren hebben we gezocht naar huizen, bouwvallen, panden en appartementen die we konden betalen, op konden knappen of konden delen met iemand anders. Maar helaas, het lukte niet. De huizen hier zijn echt te duur. Zelfs een bouwval die compleet gesloopt en weer opgebouwd moet worden, is niet te financiëren door een modaal verdienend stel, zo bleek.
Eh... en dus?
En dus. Dus kochten we een huis in Oog in Al. En iedereen blijft maar roepen wat een prachtige wijk dat is. En gelijk hebben ze. De huizen zijn mooi om te zien. De straten zijn ook niet lelijk. Maar het is niet de plek waar we nu wonen. En dat zal het nooit worden ook.
Wat hier dan zo fijn is? Het park, om te beginnen, met die prachtige bomen. En die ene boom waar de elfjes in wonen, waar Isin en Nim altijd even in het gat moeten kijken of ze ze nog zien. De hoek van de Sterrenwacht aan het water. De grote paddestoelen achter de Sterrenwacht, waar trolletjes op zitten in de nacht. Het loopje over de Maliebaan. De gekke hoekjes in de straten. De doorsteekjes door het museum, die niemand kent. De stiekeme binnentuinen waar je heel alleen doorheen kunt lopen omdat ze zo verborgen zijn. De verschillende huisjes aan de gracht. De werven. De kleine rare deurtjes, waar volgens de kindertjes kabouters achter wonen (en waar paps en mams graag aan meespelen). De randjes waarover Isin en Nim balanceren, de kleine, schreve, gebroken trapjes waar ze op zitten. Het speeltuintje om de hoek. Het beeld van Jan van Nassau, en zijn vriendje om de hoek - Francois Villon - die we altijd even goedemiddag bonjouren. De rozen boven ons huis. De buurman, die ze ongevraagd knipt. Onze buurvrouw, eerste filosofielerares van Nederland, de andere buurvrouw, die de halve wereld afreist omdat ze alles wil zien, proeven, voelen en beleven. En natuurlijk de peuterschool, op de oude binnenplaats achter de Springweg en de Agatha Snellenschool, waar Isin strakjes naartoe gaat, en later Nima en Neas ook. Dat is er allemaal zo fijn. En nog veel, véél meer.
Maar jullie stellen je wel een beetje aan, toch...
Dat zeggen wel meer mensen. Logisch, want inleven in andermans gevoelens is het moeilijkste dat er bestaat. Als het al niet onmogelijk is. Maar hoe kunnen we nou eens uitleggen wat deze plek voor ons betekent? Misschien is het goed om te beginnen met het feit dat we hier samen een heel mooi leven hebben opgebouwd. Met z'n tweeën. En dat we hier drie kindjes op de wereld hebben gezet. Op deze plek, in dit huisje. Dat geeft een enorme energie aan deze plek. En om in vergelijkingen te vervallen... Ken je het gevoel dat je na een flinke verkoudheid weer kunt ademhalen door je neus? Dat gevoel hebben we elke dag weer als we beseffen dat we hier wonen. Ken je die heimwee nog van vroeger, als je een week op kamp moest, maar niets liever wilde dan naar huis gaan? Dat je lag te huilen in de nacht? Zo voelt het als er een potentiële koper voor onze deur staat. Stel je eens voor dat iemand je een arm afhakte. Of dat je met je hoofd onder water wordt gehouden en je al je zuurstof op hebt gebruikt. Dat is een bescheiden beschrijving van waar we doorheen gaan.
Alleen... jullie hebben zelf dat huis gekocht
Ja. Klopt. En een mooi huis wordt het ook wel. Maar er komt nog wel meer bij kijken dan een mooi huis hebben. De stress eromheen. Het missen van ons huidige plekje. En het was ook nodig, want op 70 m2 leven met vijf mensen, dat is echt heel lastig. Vroeger... ja, toen ging dat wel. Of ook niet. Maar wij vinden het moeilijk. En we willen graag een paar meter extra zodat we elkaar niet continu voor de voeten lopen. Dus kochten we een groter huis. Maar dat was pas nadat we daadwerkelijk álles hadden geprobeerd om hier te kunnen blijven, tot een inzamelingsactie aan toe (waar je wonderbaarlijk veel boze gezichten om krijgt... Nederland is wat inconsequent wat geld uitgeven betreft, maar dat is een ander verhaal).
Kortweg
We moeten verhuizen. En we gaan de ruimte heel erg op prijs stellen. Maar onze straat, die we met heel erg veel pijn in het hart gaan verlaten, gaan we missen. Want dit is thuis. En dat zal het altijd blijven.
Ze was heel erg gecharmeerd van ons huisje. Alles vond ze leuk: de omgeving, de rozen, de kamer van Isin, perfect! Ze kwam uit Engeland en zocht een huisje voor haarzelf. Natuurlijk doen wij ons best om zoveel mogelijk leuke dingen over ons huisje te vertellen aan mensen die komen kijken, wat helemaal niet moeilijk is, want het ís nou eenmaal een heerlijk huisje op een fantastische plek.
Auw
Maar toen ze weg was, kwam de klap. Het idee dat we serieus ons huis wel eens zouden kunnen verkopen, kwam harder aan dan we ooit hadden kunnen denken. Het deed pijn. Het gaf een naar gevoel in de buik. En een nat gevoel in de ogen.
Maar... jullie willen toch verhuizen?
Natuurlijk willen we verhuizen. Maar eigenlijk niet verder dan een meter of 100 van ons huidige huisje vandaan. Dat was ook in beginsel de opzet, om hier iets vlak om de hoek te kopen. En dat hebben we geprobeerd. Uren en uren hebben we gezocht naar huizen, bouwvallen, panden en appartementen die we konden betalen, op konden knappen of konden delen met iemand anders. Maar helaas, het lukte niet. De huizen hier zijn echt te duur. Zelfs een bouwval die compleet gesloopt en weer opgebouwd moet worden, is niet te financiëren door een modaal verdienend stel, zo bleek.
Eh... en dus?
En dus. Dus kochten we een huis in Oog in Al. En iedereen blijft maar roepen wat een prachtige wijk dat is. En gelijk hebben ze. De huizen zijn mooi om te zien. De straten zijn ook niet lelijk. Maar het is niet de plek waar we nu wonen. En dat zal het nooit worden ook.
Wat hier dan zo fijn is? Het park, om te beginnen, met die prachtige bomen. En die ene boom waar de elfjes in wonen, waar Isin en Nim altijd even in het gat moeten kijken of ze ze nog zien. De hoek van de Sterrenwacht aan het water. De grote paddestoelen achter de Sterrenwacht, waar trolletjes op zitten in de nacht. Het loopje over de Maliebaan. De gekke hoekjes in de straten. De doorsteekjes door het museum, die niemand kent. De stiekeme binnentuinen waar je heel alleen doorheen kunt lopen omdat ze zo verborgen zijn. De verschillende huisjes aan de gracht. De werven. De kleine rare deurtjes, waar volgens de kindertjes kabouters achter wonen (en waar paps en mams graag aan meespelen). De randjes waarover Isin en Nim balanceren, de kleine, schreve, gebroken trapjes waar ze op zitten. Het speeltuintje om de hoek. Het beeld van Jan van Nassau, en zijn vriendje om de hoek - Francois Villon - die we altijd even goedemiddag bonjouren. De rozen boven ons huis. De buurman, die ze ongevraagd knipt. Onze buurvrouw, eerste filosofielerares van Nederland, de andere buurvrouw, die de halve wereld afreist omdat ze alles wil zien, proeven, voelen en beleven. En natuurlijk de peuterschool, op de oude binnenplaats achter de Springweg en de Agatha Snellenschool, waar Isin strakjes naartoe gaat, en later Nima en Neas ook. Dat is er allemaal zo fijn. En nog veel, véél meer.
Maar jullie stellen je wel een beetje aan, toch...
Dat zeggen wel meer mensen. Logisch, want inleven in andermans gevoelens is het moeilijkste dat er bestaat. Als het al niet onmogelijk is. Maar hoe kunnen we nou eens uitleggen wat deze plek voor ons betekent? Misschien is het goed om te beginnen met het feit dat we hier samen een heel mooi leven hebben opgebouwd. Met z'n tweeën. En dat we hier drie kindjes op de wereld hebben gezet. Op deze plek, in dit huisje. Dat geeft een enorme energie aan deze plek. En om in vergelijkingen te vervallen... Ken je het gevoel dat je na een flinke verkoudheid weer kunt ademhalen door je neus? Dat gevoel hebben we elke dag weer als we beseffen dat we hier wonen. Ken je die heimwee nog van vroeger, als je een week op kamp moest, maar niets liever wilde dan naar huis gaan? Dat je lag te huilen in de nacht? Zo voelt het als er een potentiële koper voor onze deur staat. Stel je eens voor dat iemand je een arm afhakte. Of dat je met je hoofd onder water wordt gehouden en je al je zuurstof op hebt gebruikt. Dat is een bescheiden beschrijving van waar we doorheen gaan.
Alleen... jullie hebben zelf dat huis gekocht
Ja. Klopt. En een mooi huis wordt het ook wel. Maar er komt nog wel meer bij kijken dan een mooi huis hebben. De stress eromheen. Het missen van ons huidige plekje. En het was ook nodig, want op 70 m2 leven met vijf mensen, dat is echt heel lastig. Vroeger... ja, toen ging dat wel. Of ook niet. Maar wij vinden het moeilijk. En we willen graag een paar meter extra zodat we elkaar niet continu voor de voeten lopen. Dus kochten we een groter huis. Maar dat was pas nadat we daadwerkelijk álles hadden geprobeerd om hier te kunnen blijven, tot een inzamelingsactie aan toe (waar je wonderbaarlijk veel boze gezichten om krijgt... Nederland is wat inconsequent wat geld uitgeven betreft, maar dat is een ander verhaal).
Kortweg
We moeten verhuizen. En we gaan de ruimte heel erg op prijs stellen. Maar onze straat, die we met heel erg veel pijn in het hart gaan verlaten, gaan we missen. Want dit is thuis. En dat zal het altijd blijven.
zondag 17 april 2011
De verbouwing in het algemeen
Het is alweer even geleden dat we een update van de verbouwing hebben gegeven. Het is niet zo dat er niets gebeurt natuurlijk, maar wat we doen, zijn veel dingen die niet zo zichtbaar zijn. Potje lijm hier, kwastje voorstrijk daar, steentje zus, plaatje zo...Maar we hebben toch weer het een en ander afgemaakt. De begane grond is inmiddels bewoonbaar, afgelopen week hebben we de laatste dingetjes van de keuken afgemaakt. De over is aangesloten, de afzuigkap heeft stroom, de gasplaat zit erin... alleen de gootsteen mist nog een rubbertje dus die zit er wel in, maar je kunt er niets in wegspoelen en we moeten nog verlichting boven het aanrecht maken. Alles staat klaar, dus dat zal niet meer zo heel lang duren. Afgelopen week hebben we dan ook voor het eerst met z'n vijven gedineerd aan de Haydnlaan (ovenmaaltijd, beetje behelpen, lang leve de plastic bakjes, maar goed).
Badkraan
BudgetWe winden er geen doekjes om dat we in dit huis een regelrechte budgetverbouwing houden. En de kunst is om voor weinig wel een heel chique resultaat te behalen. Dat lukt (zie kraan hierboven) dus best heel aardig. We hebben op veilingen en Marktplaats echt loeigoede koopjes gedaan, denk aan de kraan, heel mooie stoelen, de isolatie voor het halve huis, bad, wc's, potten verf en ga zo maar door. Maar er zijn ook een paar zaken die echt heel goed moeten zijn, en omdat we op veel dingen zoveel uitsparen, vinden we het terecht om in die zaken wel wat geld te stoppen. Een mooi voorbeeld is bijvoorbeeld de vloer in de huiskamer, het superglad gestucte plafond, en de inbouwkast in de slaapkamer. Die laatste wilden we heel graag, want het is niet alleen een supergoede benutting van de ruimte, we wilden ook liever geen standaard kast tegen de muur zetten. De inbouwkast wordt vakkundig in elkaar gezet door onze super-aannemer Driessen, en het resultaat mag er wezen! Op deze foto nog zonder deuren, maar met is hij helemaal mooi. Foto volgt nog...
In juni moet de eerste verdieping ook klaar zijn, want dan moet de Magdalenastraat leeg. Langzaamaan wordt het dus tijd om de eerste spulletjes naar de Haydnlaan te verhuizen. Er staan hier vast vier kratten met boeken klaar... dat is het makkelijkste om mee te beginnen. Met pijn in het hart, dat wel.
zondag 27 maart 2011
Keuken
Hoera! De keuken is bijna klaar! René heeft samen met Joop de nodige kastjes voorzien van deurtjes. En de deurtjes van handgreepjes. Om de greepjes erop te kunnen zetten, moest de lelijke, blauwe beschermfolie het veld ruimen en dat was al met al een hele verbetering.Ondanks de witte fronten en de mooie greepjes, bleef het letterlijk een open keuken. In die zin dat je er van bovenaf letterlijk in kon kijken. Tot op de bodem. Want het aanrechtblad, dat moest nog geleverd worden. En woensdag was het dan zover. Om een uur of twee stond er een man met een grote auto voor de deur, die onze werkbladen tevoorschijn toverde.
Beide bladen heeft hij met Joop meteen op de keukenkasten gelegd, en het resultaat mag er zijn! Het ziet er echt heel mooi uit en we zijn superblij met zulks stevige, robuuste, slijtvaste, onderhoudsarme, MOOIE werkbladen!
Abonneren op:
Posts (Atom)